W świecie, w którym w Boże Narodzenie, bez przeszkód prowadzisz wideo rozmowę z ciocią w Australii, nikogo nie dziwi przenikanie się tradycji. Tym bardziej, że chętnie pożyczamy od siebie ciekawe zwyczaje i tłumaczymy pięknie brzmiące kolędy. Otaczamy się obrzędami i przedmiotami, które mają zaprowadzić nas w stronę tzw. magii świąt.
Wyjeżdżasz na wakacje z dziećmi, ale ich zachowania nie zmienią się tylko dlatego, że zapowiesz im wypoczynek. W tym roku odkryłam źródło wakacyjnych frustracji i dało się inaczej. Lepiej. Naprawdę dobrze!
“Babcia jest od rozpieszczania!” i temat kolejnego jajka niespodzianki, czekoladek i nowej lalki zastyga w próżni. Co ma począć minimalista wobec dziadków obstających przy swoim prawie do rozpieszczania wnuków?
Na zakupach kilka razy zaskoczyli mnie dorośli. Wystarczyło, że dziecko wskazało palcem produkt z pogranicza zabawki lub gadżetu (np. mus z podobizną tygryska, chusteczki z Krainą Lodu, etc.), a rodzic lub dziadek pytał dwulatka: „Chcesz to kupić?”. Ja w tym pytaniu słyszałam coś niepokojącego. Uzmysłowiłam sobie, że to niewinne zdanie, zbyt często powtarzane, utwierdza dziecko w przekonaniu, że „zobaczyć” znaczy kupić.
Często łapię się na tym, że mam ochotę kupić moim dzieciom tzw. „zabawkę edukacyjną”. Przecież z założenia to samo dobro – tak mówią „eksperci z ekranów”. Nie mogę jednak oprzeć się wrażeniu, że zabawki edukacyjne, wbrew nazwie, coraz bardziej oddalają dzieci od chęci zdobywania wiedzy…
