Zabierając zabawki, dajesz fizyczną przestrzeń do zabawy i metaforyczną przestrzeń do wyobraźni. Dla siebie odzyskujesz czas, który trwoniłaś na układanie rzeczy w pokoju dziecka. Jak to osiągnąć? Zobacz jak ja to zrobiłam. Mam nadzieję, że Cię zainspiruję.
Będzie krótko i na temat. Nie kupuję całych serii i nie uważam, żeby to była słuszna droga. Powiem Ci dlaczego.
Wyjeżdżasz na wakacje z dziećmi, ale ich zachowania nie zmienią się tylko dlatego, że zapowiesz im wypoczynek. W tym roku odkryłam źródło wakacyjnych frustracji i dało się inaczej. Lepiej. Naprawdę dobrze!
“Babcia jest od rozpieszczania!” i temat kolejnego jajka niespodzianki, czekoladek i nowej lalki zastyga w próżni. Co ma począć minimalista wobec dziadków obstających przy swoim prawie do rozpieszczania wnuków?
Często łapię się na tym, że mam ochotę kupić moim dzieciom tzw. „zabawkę edukacyjną”. Przecież z założenia to samo dobro – tak mówią „eksperci z ekranów”. Nie mogę jednak oprzeć się wrażeniu, że zabawki edukacyjne, wbrew nazwie, coraz bardziej oddalają dzieci od chęci zdobywania wiedzy…
Kupiłaś zabawkę. Nie możesz doczekać się, kiedy Twoje dziecko w zachwycie zacznie się nią bawić. Przynosisz, otwieracie, a tu zachwytu brak… Pewnie nie dojrzało, spróbuję za jakiś czas… pocieszasz się w myślach. Odkładasz na półkę z pozostałymi “niewypałami”. Niewypał, to nie jedyny powód, dla którego jeszcze nie pozbyłaś się tych zabawek.
